Fyrirheitna landið, unglingsárin og siglandi brúðkaup

Sæl Blogga.

Jæja lífið heldur áfram.  Síðustu viku dvaldi ég vestan hafs (svona eins og það sé bara eitt haf og eitt vestan), sem sagt í fyrirheitna landinu, Ameríku hinni nyrðri.  Var þar í vinnuferð sem ég nenni náttúrulega ekki að kvelja þig með hér.  Þetta var hinn ágætasti túr og gagnlegur mjög.  Alltaf gaman að hitta Evu og Jack enda eins og eitt af heimilum okkar Biggýs.  Ég leigði bíl í ferðinni, vart í frásögu færandi nema hvað þegar starfsmaðurinn leit yfir bílinn (í kvöld rökkrinu) til staðfestingar á að þar væru engar skemmdir að sjá hnaut ég um hverja rispuna á fætur annarri og tók til við að benda honum á þær, svona svo hann færi nú ekki að rukka mig um skaðabætur þegar kæmi að skiladögum.  Hann brosti að einfeldni minni og sagði mér að í New York teldist ekki skemmd á bílaleigubíl nema ef rispan væri á stærð við golfkúlu eða beygla á stærð við tennisbolta.  En stuðararnir væru ekki einu sinni yfirfarnir, enda ekki óalgengt að menn noti stuðarana svona til að rýmka til í þröngum bílastæðum.  Svei mér þá ef Kosovo og New York deila ekki umferðamenningu upp að ákv. marki.  Það var notalegt að koma aftur heim og finna drengina hrjótandi sitt í hvoru fletinu.  Birgir rak upp stór augu þegar hann vaknaði og vatt sér strax að mér með orðunum: pabbi búinn Amíku....ammælipakka fy mi?!?!  Hringur var öllu seinni á fætur og fullljóst að pakkinn hans væri engin afmælisgjöf.  Það gerir væntanlega 11 ára aldursmunur. 

Talandi um Hring, þá er búið að vera skondið að fylgjast með breyttum svefnvenjum hans síðustu 2 árin.  Já það eru trúlega ekki nema svona tvö ár síðan hann vaknaði um helgar án undantekninga fyrir klukkan 8 og tók barnatímann með stæl.  Nú er staðan sú að hann vaknar um helgar án undantekninga ekki fyrir 11.  Sem sagt litli strákurinn minn er ekkert lengur lítill, heldur meira svona unglingur, en ósköp góður unglingur.

Laugardagskvöldið klæddum við hjónin okkur upp og skunduðum í brúðkaup til vinafólks okkar.  Þar var margt um manninn (ekki síst björgunarsveita manninn) og gleðskapur eftir því.  Veislan var haldin um borð í skipi við Reykjavíkurhöfn.  Þrátt fyrir haust rokið bar ekki mikið á veltingi, en einstaklega næmt jafnvægisskin konu minnar nam minnstu hreyfingu skipsins.  Skýri það fyrir fattlausum síðar.  Þannig að þegar hún fór að verða hvít og síðar græn var mál að halda heim á leið.  Reyndar var hún ákveðin á því að ég yrði áfram, en eftir klukkustundar lúr, í flugvélinni nóttina áður voru batteríin mín komin á rauðastrikið og því mál að fylgja konu sinni til kojs.

Með brúðkaups kveðju Árni